Onder m’n voetzolen kraakt het gras en zo nu en dan steekt een stengel of takje gemeen in m’n voet of prikt in m’n enkel. Ik wil de bosrand bereiken voor de avond valt. Bij het ravijn, waar Solomon drie zomers terug naar beneden viel – of werd geduwd, dat weet eigenlijk niemand, maar we…
Auteur: Pascal Vanenburg
Alles wordt beter
Ik probeer de krant uit te vouwen op de balkontafel, maar de wind die recht op het balkon staat maakt het me niet makkelijk. Het is een papieren krant, heel ouderwets eigenlijk. Je betaalt er wat extra voor, maar dat komt dan weer ten goede aan de journalistiek, en het bladert zo lekker en je…
Mijn voorouders waren slaven
Veldneger. Het staat er echt, als beroep. ‘Veldneger’. Ik ben aan het graven in de index ‘Vrijverklaarde slaven’, het Surinaamse slavenregister dat sinds deze week online staat. Ik zoek eerst op m’n eigen achternaam, maar dat levert geen resultaten op. Dan tik ik de meisjesnaam in van mijn overgrootmoeder, de moeder van mijn oma. Ik…
Hoger en hoger
Wanneer de wereld te snel draait Zo snel dat het je duizelt Wanneer je omringd wordt Omringd door ruis Wanneer zorgen je boven het hoofd stijgen Zo hoog dat je er nauwelijks nog overheen kijken kunt Al sta je op je tenen Wanneer het geluid oorverdovend is Klim. Klim hoger En hoger en hoger Zo…
De laatste reis
Hij kwam uit een andere tijd, een andere wereld. Een scherpe geest. Briljant, zeiden velen. Terwijl Europa brandde, stortte hij zich op de wetenschap. Hij maakte zich de filosofie meester en stortte zich vervolgens vol overtuiging op de botanica. Een nauwelijks te stillen honger naar kennis bracht hem de wereld over. Van Engeland, naar Australië,…
De kracht van de Adonis
Beteuterd keek de Adonis naar de wijzer tussen zijn grote tenen. Die was zo ver naar rechts uitgeslagen dat er niet eens meer een getal mee werd aangegeven. ‘Voorbij deze grens zoek je het zelf maar uit’, moet de fabrikant van het ding gedacht hebben. En dus moest de Adonis het zelf maar uitzoeken. En…
M’n vader, dat ben ik
Mijn vader hield enorm van autorijden. Hij stapte graag de auto in om op de bonnefooi ergens naartoe te gaan. Zomaar een beetje rijden. Hij weigerde geregeld om de auto níet te pakken, ook wanneer het praktischer was om ‘m te laten staan. Zoals wanneer we vanaf de Amsterdamse Westlandgracht op bezoek gingen bij mijn…
Met Anuar op een barkruk
Eind 2017 vroeg comedian Anuar of ik te gast wilde zijn in de serie talkshows die hij maakt voor YouTube. Dat werd uiteindelijk een leuk gesprek over onder andere schrijven, comedy en toekomstplannen. Het resultaat, en hoe ongemakkelijk ik heen en weer wiebel als er een camera op me gericht staat, zie je hieronder. (Abonneer…
Naar huis
Het is luid. Luider dan je je voor kunt stellen wanneer je nooit zo’n tocht gemaakt hebt. In films zie je mensen nog gewoon met elkaar praten, maar zelfs via de microfoontjes die aan onze helmen zitten en de koptelefoons daar weer onder, zijn de anderen nauwelijks verstaanbaar. Niet dat ze veel zeggen, overigens. Iedereen…
Langzaam raak ik mijn zoon kwijt
Langzaam raak ik mijn zoon kwijt. We zijn altijd hecht geweest. Tuurlijk, ouders en hun kinderen, dat is altijd zo, uitzonderingen daargelaten. Maar hij was écht altijd een vaderskindje. Ik herinner me hem nog goed als baby, toen ik nog niet voltijds voor hem mocht zorgen. Als ik hem op kwam zoeken, minstens eens per…