Auteur: Pascal Vanenburg

Een tosti-ijzer op zijn kant, zo zou ik het vaartuig nog het meest omschrijven. Van buiten dan. Ik ga natuurlijk naar binnen. Het luik wordt dichtgeschroefd. Alle lampjes die branden moeten, branden. Alle meters die meten moeten, meten. One. Zero. Niner. Two. Eight. We volgen het protocol. Een krakende stem van iemand in een andere…

Wat mij nu zo onmisbaar maakt? Dat is een uitstekende vraag die je daar stelt, een waar ik eens haarfijn op zal antwoorden. Want weet je wat het is, wat het probleem is in dit land, en je ziet het ook in de landen om ons heen en eigenlijk in de hele westerse wereld, en…

Lieve onbekende, Ik weet niet wie je bent, maar ik moet steeds aan je denken. Jouw maandag moet begonnen zijn als elk ander begin van de week. Je stond op, maakte je gereed en ging op pad. Misschien deed je dat elke maandag volgens een strikte routine. Er was geen moment waarop je dacht dat…

Ik was niet altijd een cactusdief. Er waren simpeler tijden. Tijden waarin we ons op de uren van dronkaards en rustelozen op straat begaven, lege straten en parkeerterreinen afstruinden, blikken door ruiten wierpen, ons gereedschap altijd in de aanslag. Er was zelden een nacht dat we niet beet hadden. Om en om hielden Jeremiah en…

Striemende kou snijdt langs m’n gezicht. Pijn doet het niet, m’n wangen zijn inmiddels zo verdoofd dat het voelt of iemand een kunststof laag over m’n eigen huid heeft geplakt. In m’n hals, onder de opstaande kraag van m’n winterjas en de sjaal die ik daar nog eens omheen wikkelde, voel ik pareltjes zweet opwellen….

Hij had er over nagedacht en het leek hem beter wanneer er geen God bestond. Op die manier hoefde hij Hem ook niet de schuld te geven van wat er gebeurde. Dat was zo bekeken toch een stuk makkelijker. We waren 15 en 14 en grotendeels op onszelf aangewezen. Mama was er wel, maar kwam…

Ja, goed, dus ik kachel met een slakkengangetje voort over die snelweg, je kent het, regen, bijna donker, al die gasten op hun rem trappen, hup, iedereen te laat omdat ergens vooraan in de stoet waarschijnlijk een of ander juffie niet durft door te rijden, zo’n balanstrutje, maar goed, iedereen dus tergend traag, voegt er…

Ik ben. Ik ben. Ik ben het abattoir waar moeder en kind als een hun einde vinden. Ik ben het bosperceel in volle herfstpracht waar tussen de bonte kleuren konijnen eeuwig rusten, geen botje in hun tere lijf nog intact. Ik ben de gevierde showmaster met een minder geslaagde carrièreswitch. Ik ben de verbrande en…

Ze knikt wanneer haar gevraagd wordt of ze misschien een kopje thee lust. En een extra klontje suiker, vult ze aan. Op het schoteltje ernaast. Ze ruikt de vloer, de penetrante lucht van bleekmiddel vermengd in water, uitgesmeerd over het gladde oppervlak. Het zeil blinkt, precies zoals haar vader het graag ziet. Heeft ze de…

Dag 1 Shit. Dag 2 Shit shit shit. Dag 3 Joh, het is makkelijk, zeiden ze. Alleen een beetje zitten, zeiden ze. Er kan feitelijk niets misgaan, zeiden ze. Dat is allemaal leuk en aardig, maar hier zit ik dan. Omringd door ni.. wacht, is dat, daar in de verte, een bo.. nee. Dag 7…