Er waren weer eens mensen boos.
Dat begon al met het stuk dat ik gisteren schreef nadat ik de documentaire Jim & Andy had gezien. Als ik een opiniestuk schrijf houd ik er altijd wel rekening mee dat niet iedereen even blij is met mijn mening, dat hoort er ook een beetje bij. Het stukje van gisteren vond ik niet echt meetellen als een opiniestuk. Het zat een beetje tussen een blogje en een recensie in. Toch werden er mensen boos. Boos omdat ik Andy Kaufman een lul had genoemd, boos omdat ik de schilderijen van Jim Carrey met die van George W. Bush had vergeleken, boos omdat ik “there is no me” verkeerd had geïnterpreteerd en boos omdat ik Kaufman met dubbel f had gespeld.
Vanaf het middaguur werden mensen pas echt boos. Samen met nog 199 anderen heb ik geposeerd in een T-shirt met de opdruk ‘Zwarte Piet is racisme’. Nu is dat statement al voldoende om mensen finaal over de zeik te krijgen. Ik heb weinig zin om hier nog eens uit te leggen waarom ik wel achter dat statement sta, daar heb ik wel genoeg over geschreven. Dit jaar bijvoorbeeld nog hier. Of hier. Enfin. Lees vooral toch eens het lespakket van de stichting Nederland Wordt Beter.
Anyway, T-shirts dus. De avond ervoor werd in verschillende media al aangekondigd dat die actie van start zou gaan, maar in die berichten werd ook beloofd dat het om 200 BN’ers zou gaan. En ja, dat viel een beetje tegen. Het waren misschien 10 BN’ers en verder waren het, en ik citeer de briljante Clarice Gargard, ‘creatievelingen, misfits, jongeren, ouderen, “instafames”, activisten en queers.’
Ja, wij wisten dat natuurlijk al lang, maar als je je al een hele avond, nacht en ochtend hebt voorbereid om eens stevig van leer te trekken tegen 200 BN’ers en dan zijn het er verdomme maar 10 en een hele rits mensen waar je nog nooit van hebt gehoord, dan is dat wel een beetje een domper. En dus waren mensen ook daar nog eens boos om. Op Twitter gebeurt er dan iets wat ik de Wet van Willem Bosch noemde. Willem Bosch, dat is een hele goede scenarist die ik vooral ken omdat hij een leuke twitteraar is was en een onderhoudend boek heeft geschreven, wees er al eens op dat wanneer je een mening uit die slecht valt bij het veelal anonieme en overwegend rechtse deel van het land, je wordt bestookt met het meest venijnige dat ze blijkbaar kunnen bedenken: vragen wie je bent. En zo kreeg ik, samen met al die andere toch-maar-geen-BN’ers, een stortvloed aan boze ‘en jij bent?’ berichten. Ja, en verwensingen, bedreigingen en photoshops natuurlijk, het blijft wel twitter.
Je moet er maar zin in hebben.
’s Avonds gingen m’n zoon en ik uit eten. Dat doen we wel vaker, maar dit was ons jaarlijkse jubileumetentje. Hij mag altijd kiezen wat het gaat worden en hij wilde biefstuk bij Loetje eten, dus reden we naar Laren. Pas toen we aan tafel zaten bedacht ik me dat we daar vorig jaar ook waren. Toen zaten we naast een jong stelletje dat waarschijnlijk een eerste date had. Het was heel ongemakkelijk. Zij vertelde wat ze studeerde, waarna hij haar ging uitleggen wat die studie inhield. Ze vertelde ook dat ze flexitariër was, waarna hij dat allemaal ‘hypocriete carnivoren’ noemde. Er vielen heel veel stiltes, ik denk eigenlijk niet dat ze nog een keer uit zijn geweest, maar je weet maar nooit.
Nu zaten we ook weer naast een stelletje, ook een date. Dat denk ik omdat ze allebei helemaal opgedirkt waren en veel te netjes voor Loetje, wat toch meer een veredelde kroeg is dan een restaurant-restaurant. Ze hebben er biefstuk en nog wat dingen die ik nooit iemand zie bestellen. Ze vragen je niet hoe je je biefstuk wil, je krijgt ‘m gewoon hoe zij vinden dat-ie hoort. Daar betaal je vervolgens net iets te veel voor. De jongen had een groot horloge om z’n pols en een hele dikke ring aan zijn vinger. Met die ring zat hij constant op z’n horloge te tikken. Heel irritant. Dat vond het meisje ook, want ze keek elke keer dat hij het deed een beetje boos naar z’n pols. Verder leken ze elkaar wel aardig te vinden. Ik hoop dat dat zo was.
Eenmaal weer thuis opende ik twitter. Er waren veel ongelezen berichten. Het grootste deel was van mensen die vroegen wie ik ben. There is no me.
Bovenstaande foto is een van de 200 foto’s die werden gemaakt voor het project #zwartepietisracisme. Het project werd geleid door Zoë Bab, de foto’s gemaakt door Jasper Abels en al die 200 mensen werden geprepareerd voor de shoot door Joyce Clerkx en Jodie Geskus. Het hele project zou er niet zijn geweest zonder Quinsy Gario en Jerry Afriyie die in 2011 shirts met deze slogan bij de nationale intocht droegen, met alle gevolgen van dien, en Bel Parnell-Berry die als een van de allereersten de fakkel oppakte. One.