De oude man richtte zich op uit bed, moeizaam, zijn lichaam zat alle souplesse in de weg. Een rug gepijnigd door de jaren, een buik die een dieet van patat, hamburgers en doorbakken biefstukken met ketchup verried. De oude man hoestte wat vastzittend slijm op, wreef over zijn stugge haardos en schoot in zijn pantoffels. Hij was pas vier uur eerder gaan slapen, maar dat was ruim voldoende. Hij sliep aan de linkerkant van het bed, altijd, ook nu de rechterkant al jaren onbeslapen was. De oude man griste zijn kamerjas van de stoel. Smetteloos wit met gouden borduursels. Het was een cadeau. Van hemzelf aan hemzelf. Een man moet zichzelf soms verwennen en hij had nu eenmaal een betere smaak dan iedereen die hij kende.
De oude man klapte in zijn handen om de lichtsensor te activeren. Direct schoten niet alleen de lichten in de vergulde hanglampen aan, maar ook de veertien kerstbomen die rondom het hele vertrek stonden opgesteld. Witte kerstbomen met gouden ornamenten en lampen zo fel dat je er eigenlijk alleen door een cd’tje naar kon kijken. Maar ja, wie had er in deze tijd nog cd’s. De bomen waren door het hele huis neergezet door zijn vrouw, die zelf in de kamer aan de overkant van de hal sliep. De oude man kreeg hoofdpijn van het lichtgeweld en klapte nog eens om de kamer opnieuw in halfduister te hullen.
De oude man haalde de afstandsbediening uit een zak van zijn kamerjas en klikte de tv aan. Hij keek maar naar één zender, meer had hij niet nodig. Eén zender voor al zijn informatie, dat was genoeg. De rest leverde alleen maar ruis op. En op andere zenders zeiden ze ook nooit iets waar hij het mee eens was. Op de ene zender ging het over de oude man, tot groot genoegen van de oude man zelf. Hij nam plaats in een crèmekleurige fauteuil, opnieuw voorzien van gouden stiksels. Goud was zijn lievelingskleur. Goud als de bogen van zijn favoriete restaurant. Op de ene zender zeiden ze dat de politicus, die de steun kreeg van de oude man, kans maakte de verkiezingen te winnen. Op de andere zenders zei men echter dat de politicus zich had vergrepen aan jonge meisjes, minderjarigen zelfs, zeiden ze op de ene zender. Treurig, dacht de oude man, een zielige poging om zowel hemzelf als de politicus in diskrediet te brengen. Treurig. De oude man pakte zijn telefoon en opende Twitter. Treurig, schreef hij, en ging verder met tv kijken.
In maart verscheen mijn bundel ‘De man die zichzelf in Auschwitz liet opsluiten’. Die is onder andere hier te koop.