Precies een jaar geleden maak je me ’s nachts wakker. Je hebt buikpijn. Ik maak me niet al te veel zorgen, het komt wel vaker voor dat je ’s nachts een pijntje hebt wanneer je wakker wordt. Ik leg je dan naast me in bed en meestal slaap je direct verder. Nu duurt het iets langer, maar na een klein glaasje water val je alsnog in slaap. De volgende ochtend geef je aan nog steeds een beetje buikpijn te hebben. Ik heb een belangrijke afspraak op m’n werk die ik niet kan afzeggen, dus ik zeg dat je niet thuis kunt blijven. Mokkend maak je je op voor school.
Tussen de middag krijg ik een telefoontje van de school. Je hebt tijdens het overblijven zo’n buikpijn dat je niet wilt eten. Ik zit midden in een gesprek met een client en geef aan dat ik zo snel mogelijk probeer te komen. Als ik drie kwartier later bij je ben zit je alweer in de klas. Je hangt over je tafeltje heen en ziet bleekjes. Ik til je op als we naar de auto lopen en je begraaft slapjes je gezicht in m’n hals. Je ogen zijn nat terwijl je bijna nooit huilt.
Zijdelings
The one that got away
Het is alweer drie jaar geleden dat ik je leerde kennen na een tip van een oplettende vriendin. Wat vliegt de tijd. Een enkel zinnetje van mijn kant was de start van een dagelijkse mailwisseling met vele pagina’s tekst. De helft van mijn brieven aan jou schreef ik onder werktijd, men moet er hebben gedacht dat ik aan een roman werkte. De brieven werden langer en langer. Hoe kon het dat twee levens die zich zo ver van elkaar vandaan afspeelden, zo ontzettend gelijk op waren gegaan. Ik voelde elk woord dat je zei en begreep alles wat je had meegemaakt. Andersom hoefde ik jou niets uit te leggen, je snapte me zoals geen ander dat ooit gedaan had.
Ik weet het niet meer
(Dit artikel verscheen eerder op Wat Je Zegt Ben Je Zelf)
Ik geef het eerlijk toe: ik weet het niet meer. Normaliter ben ik niet op m’n mondje gevallen, heb ik m’n zegje wel klaar, maar ik weet het gewoon echt even niet meer. Wil ik er met gestrekt been in, wil ik de nuance zoeken, of toch misschien maar gewoon de andere wang toekeren. Als moslim in dit land moet je wel over een olifantenhuid beschikken. Heb je die niet, dan kweek je er maar even gauw een, want de lading stront die dagelijk over je wordt uitgestort wordt alleen maar groter en groter. Ik betoogde al eerder dat bij alles, maar dan ook alles in dit land direct naar de islam wordt gegrepen. Als je óveral op moet reageren, dan ben je wel even zoet en persoonlijk heb ik wel iets beters te doen.
Over paarden met stomme namen
Eerste herinneringen. Sommige mensen hebben hele spannende, maar de mijne gaat over een paard. Ik heb helemaal niets met paarden, ik heb wel eens op een paard gezeten, of een pony, en daar vond ik ook niks aan. M’n zus wel, die houdt van paarden. Of hield van paarden, vroeger. Of ze nu nog steeds van paarden houdt weet ik niet, we hebben het daar niet zo vaak over. Nooit eigenlijk.
Maar mijn eerste herinnering betreft dus een paard. In de Alkmaarse flat waar ik mijn eerste drie levensjaren door heb gebracht, keken wij uit over weilanden. En in een van die weilanden stond een paard.
Lees “Over paarden met stomme namen” verder
Lang leve de OV-chipkaart
‘Strippenkaart verdwijnt 30 juni in Almere’, staat op meerdere plaatsen in de stad op schreeuwerige borden en posters te lezen. Mijn eerste gedachte was, waarom in Almere? Wat is er zo bijzonder aan onze stad dat de strippenkaart er voor kiest om juist híer te verdwijnen?
Mijn tweede gedachte was, kom laat ik dan maar eens overgaan op het aanschaffen van zo’n OV-chipkaart. Niet dat ik vaker dan vier keer per jaar de bus neem, maar op die momenten is het dan toch handig om een kaart te bezitten die niet verdwenen is. En handig, zo heb ik op de televisie in diverse spotjes kunnen zien. Geen gedoe meer bij automaten, gewoon het kaartje langs de automaat swipen en je kunt zo doorlopen.
Lees “Lang leve de OV-chipkaart” verder