Pascal Vanenburg

Dit is Jip.

Jip is boos.

Jip voelt zich ge-naaid door Den Haag en ook door Jes-se Kla-ver.

We ontwaken.

Vergis je niet, we waren er altijd, al eerder dan jij. Je kent onze familieleden, je vindt ze in de vijver in je achtertuin, in dat slootje in het park, in die plas water naast de schuurdeur. Maar ons, ons ken je niet. Nog niet, terwijl dat wel zou moeten

Waar de regen het oppervlak raakt spat het water in witte koppen omhoog alsof ontelbare kogels de zee doorboren. Waar Amanuel ook kijkt, overal ziet hij de inslagen en hij bidt dat het zwarte wolkendek boven zijn hoofd niet meer in petto heeft. Vroeger dacht hij dat het water op open zee altijd woest was. Dat metershoge golven uit alle macht probeerden af te rekenen met eenieder die het waagde het water te trotseren. Inmiddels weet hij beter. Meestal gebeurt er helemaal niets. Vanaf het houten schot waar hij op ligt en dat tot voor kort de bodem van de boot was, heeft hij de zon drie keer zien gaan en komen. De eerste dag liet hij zich nog af en toe in het water glijden om te ontkomen aan de zon die op zijn huid brandde. Hij ontdekte dat het oranje vest om zijn nek dat hem boven water moet houden, dat niet doet. Toch houdt hij het om. Aan de binnenkant zit een gemene rand die in zijn hals schuurt.