Waar de regen het oppervlak raakt spat het water in witte koppen omhoog alsof ontelbare kogels de zee doorboren. Waar Amanuel ook kijkt, overal ziet hij de inslagen en hij bidt dat het zwarte wolkendek boven zijn hoofd niet meer in petto heeft. Vroeger dacht hij dat het water op open zee altijd woest was. Dat metershoge golven uit alle macht probeerden af te rekenen met eenieder die het waagde het water te trotseren. Inmiddels weet hij beter. Meestal gebeurt er helemaal niets. Vanaf het houten schot waar hij op ligt en dat tot voor kort de bodem van de boot was, heeft hij de zon drie keer zien gaan en komen. De eerste dag liet hij zich nog af en toe in het water glijden om te ontkomen aan de zon die op zijn huid brandde. Hij ontdekte dat het oranje vest om zijn nek dat hem boven water moet houden, dat niet doet. Toch houdt hij het om. Aan de binnenkant zit een gemene rand die in zijn hals schuurt.
Lees “Hoe ver Europa nog is” verderOneindig onrecht
Daar langs de Rio Grande
Óscar en Tania hadden lang genoeg tussen het geweld geleefd. Beiden hadden ze in hun jeugd de verlokkingen van de bendes weten te weerstaan, hoewel niet altijd zonder kleerscheuren. Ze waren er zoals zovelen in hun buurt aan gewend geraakt, aan de permanente angst, aan de vrienden en familieleden die van de ene op de andere dag uit het leven werden gerukt. Maar met de komst van Valeria was alles anders geworden. Na weer een schietpartij waarbij enkele kogels zich in de muur van hun huisje hadden geboord, laag genoeg om een kruipende peuter te treffen, besloten ze te vertrekken.
Lees “Daar langs de Rio Grande” verderFluorescerende tentakels en drakenkaken
Een tosti-ijzer op zijn kant, zo zou ik het vaartuig nog het meest omschrijven. Van buiten dan. Ik ga natuurlijk naar binnen. Het luik wordt dichtgeschroefd. Alle lampjes die branden moeten, branden. Alle meters die meten moeten, meten. One. Zero. Niner. Two. Eight. We volgen het protocol. Een krakende stem van iemand in een andere wereld: Roger that. De kille bevestiging dat ik de bodem heb bereikt. Vermoedelijk juichen ze, slaan ze elkaar op de schouders, high-fiven elkaar. Ik niet, ik ben alleen. Meer alleen dan iemand ooit geweest is. Lees “Fluorescerende tentakels en drakenkaken” verder
Flauw
Wat mij nu zo onmisbaar maakt? Dat is een uitstekende vraag die je daar stelt, een waar ik eens haarfijn op zal antwoorden. Want weet je wat het is, wat het probleem is in dit land, en je ziet het ook in de landen om ons heen en eigenlijk in de hele westerse wereld, en dat mag je eigenlijk niet meer zeggen, maar het probleem is dat je dingen niet meer mag zeggen. En ja, dat doe ik dus wel, hè. Gewoon hardop de waarheid durven verkondigen, de waarheid die ze niet willen horen. Dat is nodig ja. Wie ‘ze’ zijn, vraag je? Nou, je weet wel, de linkse kliek. De media bijvoorbeeld. Wat? Ja, daar hoor ik ook bij, maar ik bedoel echt de media-media, hè. En neem van mij aan, als iemand die de media beter begrijpt dan de media zelf, dat ik weet hoe het spelletje gespeeld wordt. Hoe de knikkers rollen zeg maar, ja. En daar hoor je dan dus niet de zaken die echt spelen in het land hè, de zaken die de Nederlander echt belangrijk vindt. Trump, bijvoorbeeld, het is toch te gek voor woorden hoe de media met zo’n man omspringt? Een heksenjacht noem ik het altijd maar. Volstrekt onschuldig, een man die zegt waar het op staat, daar herken ik mezelf ook erg in, en eerlijk hè, goudeerlijk. Maar dat willen ze hier niet zien. Heeft ook een beetje met het onderwijs te maken he, enorm links is dat, dus ja, je moet wel heel stevig in je schoenen staan wil je die indoctrinatie, want dat is het, indoctrinatie, het hoofd kunnen bieden. Of je moet gewoon vroeg uitstappen, net als ik. En het klimaat, nog zoiets. Maar ik heb me erin verdiept hoor, het klimaat, en wist je dat er plekken zijn waar het ijs juist toeneemt? En deze jongen zat in december de houtkachel nog te stoken hoor, hadden we toen maar een opwarming haha ja, maar nee, even serieus, dat is gewoon iets wat ze je vertellen om je eronder te houden. Wie? Nou, de regering, links. Welke linkse regering vraag je? Dat vind ik flauw, dit is weer typisch de media. Oké, waar waren we. Of ik nog ergens spijt van heb? Even denken hoor, ja, ik denk toch wel die keer dat ik Peter van der Vorst een teringlijer noemde. Die werd kort daarop m’n baas, dus dat was met de kennis van nu niet zo handig nee. Dat heeft er natuurlijk ook voor gezorgd dat ik nu van de zender ben gehaald. En het was toch een belangrijk programma, hè. Hoeveel mensen er keken? Ik kan je slecht verstaan, ik rij net een tunnel in, hallo?