Ik zit in de woonkamer. Op de plek die ik voor me zie wanneer ik terugdenk aan mijn opa. Omringd door mensen die ik ken, maar tegelijkertijd ook weer niet. Het voelt vertrouwd, maar toch ben ik een vreemde. Voor hen, niet langer voor mezelf. Als kleine jongen afgesneden van dat deel van mijn leven en er nooit volledig in teruggestapt. Kansen waren er, zo nu en dan, maar werden nooit aangegrepen. De afstand was groot, op elk gebied. Een afstand die vervaagde met een telefoontje. Ze heeft niet lang meer, het einde nadert. Ze is een schim van de vrouw die ik me herinner. Ik besef hoezeer ik haar heb gemist. Hen allemaal, maar het doet er niet meer toe. Van binnen weggevreten door een sluipmoordenaar, haar ogen mat en neergeslagen. Slechts haar tong vuurt nog. Ik wil er zijn voor haar, voor hen, maar vrees hier voornamelijk voor mezelf te zijn. Toen had ze me nodig, wellicht, nu niet meer. Het is bijna voorbij, van de kansen die worden geboden om dingen recht te zetten is er geen een meer over. Ik neem vervroegd afscheid en het doet pijn, veel pijn, maar haar laatste adem is voor de familie. Mijn familie. En ik hoor daar niet meer bij.
:,-(
Heftig :'(
Mooi geschreven!
Lijkt me een heel moeilijk gevoel, met recht dubbel.
Groet.
Moge Allah jullie bijstaan.
Wat kan een kort stukje tekst toch een waterval aan gedachten en herinneringen oproepen en ook schimmige beelden van wat zou kunnen komen, als je familie je familie niet meer is, kan of wil zijn, om wat voor reden dan ook.
Mooi verwoord. Het verdriet is te proeven. sterkte
Au… en mooi… gek hoe dat toch samen komen kan..
Beste Said, het lijkt me niet makkelijk om zo’n verhaal op papier te zetten, ontworteld maar toch op die zelfde plek willen groeien was niet mogelijk, koester die kracht alhamdulillAh want datzelfde lef om ergens anders te aarden is n lastige maar geen onmogelijke taak..
Het kon mijn verhaal zijn. Net hetzelfde meegemaakt vorig jaar met mijn grootmoeder. Achteraf gezien ben ik toch blij dat ik geweest ben, ook al weet ik niet of ze beseft heeft dat ik er was, als ze nog wist wÃé ik was. En ondanks dat vele vragen met haar dood onbeantwoord zijn gebleven, het heeft mij toch geholpen om het af te sluiten en ik heb er nu vrede mee dat die vragen nooit nog een antwoord zullen krijgen…