“Soms moet je nu eenmaal dingen doen die je niet leuk vind”. Dit veel gehoorde zinnetje, of in ieder geval veel gehoord door mij, schiet door mijn hoofd terwijl ik door een fabriekshal loop. Ik moet heel vaak dingen doen die ik niet leuk vind.
Wat ze hier doen weet ik niet precies. Iets met staal. En zand. Tijdens de uitleg die voorafging aan deze rondleiding was ik gebiologeerd door het assortiment koekjes op tafel. Ik vergat te luisteren. We staan in een groepje te kijken naar een bak zand waaruit vlammen komen, ik vraag me af of ik de enige ben die niet weet waarom. Naast de bak staat iemand een sigaret te roken. “Hier mag je nog wel gewoon roken” merkt een collega op, “ik zou hier bijna willen werken, maar ja, die schoenen”.
Voor ons staat Roel enthousiast uit te leggen wat er om ons heen gebeurt. Tenminste, dat denk ik, want door de herrie versta ik er helemaal niets van. Ik loop gewoon achter de groep aan. Wat ik wel versta is dat je absoluut niets mag aanraken en met een blik op de zwarte handen van de mannen die hier aan het werk zijn besluit ik dat dit geen enkel probleem is.
Eenmaal terug in de kantine vang ik het laatste stukje van de rondleiding op. Roel vertelt over David. David werkte vroeger in de fabriek en mocht elke ochtend met hem meerijden naar het werk. Hoewel David een moeilijke jongen was, wilde hij hem toch wel een kans geven, zo is Roel. Tijdens een van de autoritten vroeg hij eens aan David wat hem nu bezig hield, waarop David antwoordde dat hij nog een cadeau voor zijn zus moest halen. “Een Louis Vuittontas”, zo gaf hij aan. Roel had aangegeven dat zo’n tas een duur cadeau is. David knikte, “ze heeft een dure smaak”.
Hij had willen weten wat David nu écht belangrijk in het leven vond. David had niet lang nodig. “Een goeie tandenborstel.” Het kwam uit de grond van zijn hart. “Zo iemand kan niet slecht zijn”, concludeerde Roel.
David heeft niet lang in de fabriek gewerkt, hij versliep zich te vaak. David had belangrijker dingen aan zijn hoofd.