Ballast

Een grote wolk onttrekt de zon aan het zicht. Het koelt direct af. Ik zak iets verder onderuit zodat alleen mijn gezicht nog boven het warme water uitsteekt. Na zeven opeenvolgende afdalingen van de wildwaterbaan vind ik het halverwege wel even mooi geweest. M’n zoontje gaat onvermoeibaar door. Elke paar minuten komt hij opnieuw jubelend voorbij. Hij krijgt er geen genoeg van. Ik lig hier voorlopig prima. Met m’n oren onder water hoor ik slechts gedempt de kreten en het geplons van de andere badgasten.

Het is zeker twintig jaar geleden dat ik hier voor het laatst was. Met gesloten ogen denk ik terug. Aan vroeger, toen alles makkelijk was. En aan het recentere verleden, toen vooral veel niet makkelijk leek. Mentale dreunen die ik te verwerken kreeg. Elkaar zo snel opvolgend dat ik nauwelijks tijd had er een te verwerken voor de volgende landde. Murw gebeukt. Het dal in geslagen. Mezelf verliezend door op het wanhopige af te grijpen naar strohalmen die er niet bleken te zijn. Steeds weer opnieuw vallen en me afvragen of het nog wel loont toch weer op te staan.

In het overwegend duister is al dat glimt verblindend en met beperkt zicht lijkt een glinsterende kei al snel een juweel. Soms is het nodig de bodem te raken en in ademnood te komen voor je inziet dat hetgeen je meedraagt geen smaragd is. De rijkdom die je koesterde blijkt een illusie. Een steen zonder verdere waarde, waarvan het gewicht je stevig op de bodem verankerd houdt. Het durven loslaten van deze ballast is niet alleen noodzakelijk, maar ook bevrijdend.

Ik voel de zon op m’n gezicht branden en open m’n ogen. Ik kijk naar een strakke blauwe hemel en haal diep adem. Pal naast me doet m’n zoontje een bommetje. Hij is de tel kwijt en vind het tijd dat ik ook weer meega. Zonder op antwoord te wachten duikt hij de helling weer af. Ik spring hem achterna en laat me weer verder meevoeren door de stroom. Ik heb wel lang genoeg stilgelegen.